Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Η ζωή είναι μικρή ... πολύ μικρή!

Ερχόμαστε στον κόσμο αγνοί και το μόνο που ζητούμε είναι ένα βυζί να μας ταίσει και δυο χέρια να μας αγκαλιάσουν. Μεγαλώνοντας όλα αλλάζουν...
Μας μαθαίνουν το "σωστό", το "ηθικό", τι θα μας πάει "μπροστά", τι θα μας κάνει δυνατότερους, εξυπνότερους, ικανότερους, ευτυχισμένους.
Μας μαθαίνουν πως να γινόμαστε "αποδεκτοί" στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εργασία, στις σχέσεις, στον έρωτα, στην κοινωνία ακόμα και στο Θεό!

 Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται σταθερές και όρια για να νιώσει ασφαλής και να μπορέσει να επιβιώσει στην αγέλη του ανθρώπινου γένους.

Αλλά τα όρια αυτά πρέπει να στηρίζονται στις δυο πρωτόγονες ανάγκες του... στο βυζί και τα χέρια. Πρέπει να σέβεσαι το γάλα που βγάζει ένα στήθος για να ταίσει το σπλάχνο του και τα χέρια που αγκαλιάζουν! Διαφορετικά τα όρια αρχίζουν να ξεχειλώνουν και ξεχειλώνουν μέχρι που γίνονται κουρέλια και δεν προσφέρουν ούτε ασφάλεια, ούτε ηθική.

Προσφέρουν φόβο που μετατρέπεται σε φθόνο, οργή και θυμό! Και αντί για την ειρήνη που επιζητούσες γίνεσαι θεατής σωμάτων ...
Εκατομμύρια νεκρά κουφάρια περνάνε μπροστά από τα μάτια σου και εσύ τα παρακολουθείς σαν θεατής σε παράσταση όπου πρωταγωνιστής είναι ο θάνατος. Και μέσα από αυτά τα άψυχα σώματα, εσύ ξορκίζεις το δικό σου φόβο για εκείνον.
Ενδόμυχα χαίρεσαι που μπορείς ακόμα και ζεις, αναπνέεις και επιβιώνεις μέσα στη ζούγκλα.  Μπορείς και καυχιέσαι για όλα όσα κατάφερες και έχεις μια περίοπτη θέση στο ζωικό βασίλειο. Βαυκαλίζεις  την ασημαντότητα σου και δίνεις "μπόνους" μακροημέρευσης στην ύπαρξη σου.

Πόσο ψευδές, πόσο ανόητο, πόσο μάταιο!

Και έρχεται η στιγμή που ο Μαυροφορεμένος Κύριος στέκει δίπλα σου και νιώθεις τη σάπια, ζεστή του ανάσα. Μια αρρώστια, μια απώλεια, ένας θάνατος που πλέον δεν είναι στην οθόνη. Είναι εδώ και σε κάνουν να πονάς και να καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τα οποία προσπαθούσες ν'αποδείξεις στον εαυτό σου ότι κατάφερες δεν έχουν διάσταση...ούτε βάρος, ούτε πλάτος, ούτε ύψος...είναι απλά σημεία πάνω σε μια ευθεία που κόπηκε απότομα από κάτι που δεν κατάλαβες πως βρέθηκε εκεί.

Τι έγινε ανθρωπάκο; Πάει η δύναμη σου; Δεν βρυχάσαι πια κορδώνοντας το ανάστημα σου;
Ζητάς μόνο ένα βυζί και δυο χέρια να σε ζεστάνουν;

Eδώ είναι! Εδώ ήταν πάντοτε! Ακόμα και όταν εσύ δάγκωνες τη ρώγα και έφτυνες το γάλα παίζοντας, ακόμα και όταν έσπρωχνες τα χέρια μακριά σου γιατί ήθελες να φύγεις μπροστά, να γίνεις πιο δυνατός πιστεύοντας ότι δεν τα είχες ανάγκη, αυτά ήταν εδώ και σε περίμεναν να ξαναγυρίσεις. Γιατί ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα τα έχεις ανάγκη.
Θα έχεις ανάγκη τη βρεφική σου αγνότητα, την αγκαλιά και την αγάπη που σου έδιναν.

Το Πάσχα και η Ανάσταση δεν είναι νηστεία, εκκλησία, κόκκινα αυγά και αρνιά στη σούβλα.
Είναι η επιστροφή στο στήθος που τρέφει και στα χέρια που αγκαλιάζουν.
Είναι η επιστροφή στην Αγάπη! Στην Αγάπη για τη Ζωή και στην Αγάπη για τον Άνθρωπο.
Γιατί μόνο όταν αγαπήσεις τον Άνθρωπο, θα ξορκίσεις και το Φόβο σου για το Σκοτάδι.
Γιατί μόνο όταν τον αγαπήσεις εδώ και λατρέψεις το είδος του θα σταματήσεις να φοβάσαι.
Να φοβάσαι το Θάνατο και ότι αυτός κατάφερε να σου στερήσει ...ένα στήθος και δυο χέρια όποτε τα είχες ανάγκη !
Καλό Πάσχα σε όλους !

Υ.Γ. Αυτό είναι αφιερωμένο στη Χρύσα που έφυγε εχθές και είμαι σίγουρη ότι έφυγε χωρίς να φοβάται γιατί αγάπησε πολύ τη ζωή. Καλό Ταξίδι!